مخم داره سوت میکشه از خستگی..دو فصل دو سه صفحه ای مونده از جزوه ای که تقریبا سه چهار بار خوندمش و باز ولش نمیکنم چون جملاتش فلسفی و فراره..مغزم داره خواب میره..اون دو فصلو بیشتر خوندم و بهتر بلدم..حفظم اصلا خط به خطشو.فقط پنج فصل اول نیاز به مرور نهایی داشت که الان تموم شد و خیالم راحت شد از خودم.
میرم بخوابم که وقتی بیدار شدم اون دو فصلم یه نگاه کنم و برم برای اولین امتحان.به تاریخ1395/3/16
شروع پایان ترم دو..
وقتی پست قبلی رو گذاشتم تقریبا اوایل شروع خوندنم بود برای امتحانات.حالا این برنامه به پایانش رسیده و از یکشنبه 95/3/16 امتحانا شروع میشن تا95/3/28.
تا اینجا از خودم راضی بودم به جز یه مورد که دارم سعی میکنم آروم آروم درستش کنم.درواقع تنها تجربه ی طلایی دوران سخت زندگیم،این بوده که عجله کارهارو خراب میکنه.با بقیه کاری ندارم،روی فرد من تاثیر سوء داره! من قبلا خیلی میدویدم،اما الان از مناظر اطرافم لذت میبرم و به تک تک برنامه هام برخلاف اون روزا که همش عقب میموندم،میرسم. خوشحالم..به خرداد 94 فکر نمیکنم..خوشحالم که دیگه توو زندگیم بخاطر مانع مسخره ای به اسم کنکور قرار نیست بدوم!قرار نیست آسمونو ول کنم بیام زمین،هی بدوم و تهشم طراحی سوالا اونقدر سخت شده باشه که پیش بینی 3رقمی درست از آب درنیاد..اصلا خوشحالم که دیگه کنکوری پیش روم نیست.هست،اما دقیقا 3 سال فرصت دارم و بهترین جای کارش اینه که قرار نیست یه مشت مزخرفاتی رو بخونم که علاقه ای بهشون ندارم.بلکه قراره چیزایی رو بخونم که ابزار کارم هستن. این زمین تا آسمون با اون کنکور لعنتی که هنوزم پیش روی بچه های این سرزمینه فرق داره..
خنده دار نیست؟28 ام این ماه دومین ترم تموم میشه..
اصلا ولش کن نمیخوام باز برم سراغ این عدد و ماجراهای خاصی که دنبالش میاد..
بذار از حس رضایت حرف بزنم!
خیلی حس خوبیه طبق برنامه هات بری جلو و اصلا به این فکر نکنی که چقدر تنهایی.اصلا به قلب شکسته ات فکر نکنی.ساکت تر از همیشه دراز بکشی کنار پنجره ی اتاقت و آمار ورق بزنی.(جالب اینجاست که امشب دارم اون چیزایی که از آمار اون شب خوندنمو مرور میکنم!)
حس رضایت از این راسن جدید..بعد سعی کنی افکار منفی مزاحمو کنار بزنی و به برنامه ات زل بزنی.اولین امتحانت روز یکشنبه،16 خرداد.تولد مطهره هم هست و هنوز نرفتی دنبال هدیه ای که چند ماهه بهش فکر میکنی.تولد یه روزی میای هم هست..و به این یکی اصلا فکر نکرده بودی و الان موقع نوشتن این جمله ها یادت اومد که هی! آره.. پارسال،10 شبی که فرداش 16 خرداد بود تمام اون تصاویر واقعی شدن..گوشیت دست مهری بود..رفتی زنگ بزنی به مطی تا هم از رسیدن هدیه ات مطمعن شی و هم تلفنی تبریک بگی🍃اما اولین چیزی که دیدی پیامهای فهیمه توو واتس اپ بود! "راسن سیروان آهنگ جدید داده! راسن این اهنگ دیگه خود خود سیروانه!" و برام فرستاده بود..و من نفهمیدم رو اون پله های خاکستری زمان چجوری گذشت تا تونستم پلی اش کنم..مهری وقتی چشمهامو دید، گفت تنهات میذارم..
و من با بادی که میخورد توو صورتم،روبروی خورشیدی که قرار بود یه روز طلوع کنه به صداش گوش میکردم..
صداش از یادت برد که 22 خرداد کنکور داری!بعد تو برگشتی خونه..بدون گوشی..و تنها تیکه ای که از ذهنت بیرون نرفته بودو تکرار کردی..اخه فقط دوبار گوش داده بودی! اخه انگار هرچی که شب قبل فکر میکردی از ذهنت پاک شده بود!اخه انگار ماتت برده بود.."یه روزی میای..بی اینکه بخوای..سرراه هم قرار میگیریم.."
بعد یادت میاد 21 خرداد رفتی و دوباره رو اون پله ها نشستی و ایمیل نوشتی..مداد کنکورتم برده بودی!
بعد یادت میاد چیزی که باید 23 خرداد میری رو 31 تیر دیدی..
و بعد، زمانو نگه میداری و برمیگردی سرجات.17 ام امتحان مکاتب داری،19 ام فارسی،21 ام مباحث،22ام دانش،23 ام دوتا امتحان پشت سرهم ساعت8 صبح و 10:30 که جزء سخت ترین واحدات بودن.یادگیری و آمار استنباطی!،24 ام دین،26 ام تحولی،28 ام علم النفس و اندیشه.
بعدشم میای خونه و میری پست میذاری و ترم دو تموم میشه..
بعد دوباره آمارو ورق میزنی..خوندنش برات لذت بخشه، و جزء معدود کتاباییه که حالتو خوب میکنه. بعد یه لحظه به خودت میگی :" هی راسن!یادته وقتی تصمیم گرفتی بمونی پشت کنکور به مامان چی گفتی؟
"مامان هیشکی بدون تلاش موفق نشده.از تمام دکترا و نابغه ها بگیر تا همین آدمای معمولی با موفقیتای معمولی. تمام آدمایی که خیلی موفقن،خیلی خیلی تلاش کردن. مامان،حتی سیروان..سیروان که همیشه الگوی منه،سالها برای اونی که الآن هست جنگیده..از همون اول که خیلیا بهش گفتن سبکت توو ایران طرفدار نداره..تا الآن..هنوزم داره برای آینده و بهتر بودن میجنگه..اما مگه اونم از یجایی شروع نکرد؟ مگه سالها تلاش نکرد؟ هیشکی بدون تلاش موفق نشده..منم تلاش میکنم تا در نهایت به رویام برسم.و مطمعنم که میرسم."
..
بعد چشمام پر میشه..یادم میاد یه روزی این حرفو به مامان زدم و رفتم کتابخونه و شروع کردم..
من دست نمیکشم..حتی وقتایی که از بودن توو این نقطه از جغرافیا خسته با
شم..
توو این ساعت هیچی برام لذت بخش تر از خوردن یه نوشیدنی گرم و فکر کردن بهت و زل زدن به والپیپر شبونه و پنهانیم کنار پنجره ای که رو به بارون واشده نیست..
قوس نگاهت بجای زمین آسمونو نشون میده..
چرا هنوزم که هنوزه بعد چهارسال وقتی اسمتو میارم بارون تندتر میشه؟..
کاش این بارون هیچوقت تموم نشه..
برق رفت!!!
بعد تایپ این جمله برق رفت!!
دارم با اخرین باقیمونده های باطریم اینارو مینویسم..
تنها نوری که توو این تاریکی و روبروی این پنجره و حیاط روبروشه نور چشمای منه..
گوشیو میگیرم سمت آسمون..
و یاد اون نورهایی میفتم که وقتی ساعت نه رو میخوندی روبروت بالا پایین میشدن..
گوشیو میگیرم سمت آسمون و بارون تندتد و تندتر میشه..
امید دارم هنوز زانیار پلی میشه و
میذارمش کنار..دستامو میگیرم سمت آسمون و زانیار تکرار میکنه
" خودت نشونم دادی مسیر آرزوهارو..
حالا آرزو میکنم همون روزارو..
امید دارم یه روز میرسه که یجایی بالاخره باز چشم توو چشات میندازم..
امیددارم هنوز دوباره میای و کنار تو راحت خوشبختیو میسازم.."
چشمامو میبندم و برات دعا میکنم..
اهنگ بعدی پلی میشه و لبخند میزنم..
"من آوازم که میرود به سینه ی قبیله ای..
نه به پرواز چشم من نمانده خواب پیله ای.."
انگار داره سیل میباره! بارون تندتر و تندتر میشه!
به بنیامین که میرسه بارون نم نم میشه و باد تندتر..
"میدونم یه وقتایی دلت برام تنگ میشه..
توو خیابونا نگا میکنی از پشت شیشه..
اونکه از پشت درختا میگذره شاید منم
که دارم تنهایی با یاد تو پرسه میزنم.. "
بارون میخواد آروم آروم قطع شه و من انگار یادم رفته قرار بود بعد کنار گذاشتن اون لیوان کنار پنجره،
جزوه ی مزخرفی رو بخونم که حتی به یه خط از جمله هاش اعتقادی ندارم..
برقا رفتن و انگار همه ی هستی میدونه وقتی هواتو میکنم دلم نمیخواد هیچ کاری کنم..
چه خوبه که برنمیگرده و منو به حال خودم گذاشته..
باد خودشو میکوبه به صورتم و برگای درخت انجیر همسایه میرقصن..
انگار صبحه! اما شبه! ساعت2:14 ست و آسمون نه قرمزه نه صورتی..آسمون وقتایی که دلتنگتم یجور خاصیه..باور نمیکنی؟
انگار تا نزدیکای زمین میاد و میره..
یعنی الان بیداری؟..
قطره های آخر بارون میفته رو زمین و گوشی رو دوباره میذارم رو ریپیت و مدام پرسه گوش میدم..
انقد گوش میدم تا گریه ام بگیره اما اشکام نمیان و چنتا ماشین رد میشه و سایه ی برگای این درخت میفته رو نوری که از اون ماشینا رو دیوار به جا مونده..
تاریکی محض!
چیزی از باطری نمونده..
تاریکی محض..
یه نور کوچیک زیر پنجره ی یه اتاق کوچیک توو شهری که هشت ساعت اونورتر از شهر توعه خاموش روشن میشه ..هی صفحه رو میبندم و از اول به تصویرت نگاه میکنم و دوباره میام توو قسمت یادداشتهام..
یه نور کوچیک زیر اون پنجره با یه پیرهن آستین کوتای بنفش که اصلا سردش نیست داره تنهایی با یاد تو توو قلبش اشک میریزه..چشماش از خوشحالی بخاطر بودنت برق میزنه اما قلبش از شدت دلتنگی فشرده میشه..خوب اما دلتنگ..عاشق اما دور..دیوونه اما سر به زیر و بی صدا..
چقدر امشب خاصه!
اولش فکر میکردم هیچ اتفاقی نمیفته..ساعت نزدیکای 00:06 بود که همه چیو گذاشتم کنار و تصمیم گرفتم موزیک پلیر رو از حالت ریپیت خارج کنم و با آهنگا به جایی برم که باید میرفتم و به چیزی برسم که قرار بود برسم..همه چیز اروم و معمولی بود تااینکه صدای تو شروع کرد به زنده کردن و پاشیدن یه سری رنگای نامریی توو اتاق..بعدش من خزیدم توو خودم و دلمو سپردم به اهنگا.. یکم بعدش دلم خواست کنار صدات یه نوشیدنی گرم بخورم و بهت فکر کنم و با دیدن صورتی که شبیه فرشته هاست چشمام خیس بشن..
خواستم بنویسم و امشبو همیشه نگه دارم توو یادداشتهام که وسطش برق رفت و تا الان ادامه پیدا کرد..
بهتر نیست ریپیتو خاموش کنم؟..
یه اهنگ که با سه تار زده شده..
به محض شروعش برقا اومدن!!!
تموم شد؟..
اما انگار همه چی تازه شروع شده..💜
بعضی چیزام هست که فقط برای پنهان کردنه.انگار قراره تا آخر عمر باهاشون زندگی کنی اما هیچکس نفهمه..
گاهی وقتا سعی میکنم فراموش کنمشون اما مثل این میمونه که بخوای یه عضو از بدنت رو نادیده بگیری.درواقع خیلی نزدیکتر از این چیزیه که بهت میگم.انگار جزیی از روحت باشه..میفهمی؟ دیگه حتی اگه نباشه ام انگار هست!
یه چیزایی میان توو زندگیت که نه قراره کسی بدونه و نه میتونی فراموششون کنی..
حالا فکر کن اون چیزا مهمترین داشته هات توو زندگی باشن.
حتی میتونی فکر کنی این وبلاگو ساختم تا بعضی از تیکه های قلبمو تووش نقاشی کنم و توو تنهایی ام راحت باشم..
مثلا یکم به اونا فکر نکنم.
میدونم جوری حرف میزنم که هیچکس چیزی نمیفهمه و این خوب نیست! اما اینجوری بودنم یه نوع از بودنه..
و همونطور که هرکسی توو زندگیم راه پیدا نمیکنه،
این امر میتونه توو وبلاگمم حاکم باشه.
این وبلاگم داستانی داره برای خودش..
یکی ش میتونه این باشه که هرکسی توسط من از وجودش با خبر شه، یعنی تا لب این تنهایی اومده..
هرچند بخشی از من تا ابد ناشناخته میمونه..
اما اون فرد یا افراد قطعا جزیی از اون روح سطرهای اول هستن!
وبلاگ داشتن خوبه.
باعث میشه وقتایی که دوست ندارم توو اینستا باشم ، بیام توو کلبه ی چوبی ام و کنار آتیش زل بزنم به آسمون:)
گفتم آسمون..
بذار بحثو عوض کنم!
حق دارم وقتی میبینمت چشمام پر شه و آسمونو بغل کنم؟..
گاهی چقدر فاصله ی دوتا ستاره از اون چیزی که میبینیم بیشتره..♡
..
بنظرم خیلی جالب نیست که آدم چیزی از وبلاگ سازی ندونه و این کارو انجام بده و حتی از هیچکس کمک نگیره و انقد لجباز باشه!
اما در کل من حتی یادم نیست اینجارو کی ساختم! اما یادمه یه حس خاصی وادارم کرد این کارو انجام بدم..
و انقدر ننوشتم تا خود نوشتن سراغم بیاد..
هرچند فکر میکنم این وقفه برای شروع لازم بود تا در من یه سری حس های جدید شکل بگیره..
این وبلاگو ساختم و شروع به کار میکنم تا خاطراتم رو ثبت کنم..و شاید در مسیر ثبتشون اتفاقات خاص تری هم بیفته..دوست دارم دوباره بنویسم..کاری که خیلی وقته ازش فاصله گرفتم یکم..
اینجا میتونه یه کلبه ی چوبی باشه برای من..
همون کلبه ی چوبی امن که دور از همه بهش پناه میبرم..
یه حسی بود که میگفت این وبلاگ برای مرحله ی جدیدی از زندگیم که چند وقته آغاز شده لازمه💜
و آغازش میکنم امشب..
من راسن هستم..
دانشجوی ترم دو کارشناسی در رشته ی روانشناسی..
و 18 روزه که بیست ساله شدم:)
قبل گذاشتن اولین پست یه چیزی که ذهنمو مشغول کرده قالب این وبلاگه! که نمیدونم چه شکلیه و چجوری باید اون شکلی که میخوام تبدیلش کنم!
البته اینا مسایل پیش پا افتاده ای هستن که حل میشن:))
